АНГЕЛ

В 80-ые годы прошлого века в Москве была издана книга «Середина земли родной» с переводами поэтов Поволжья. В этом списке был и я. Подстрочники заранее были отправлены в издательство. Оттуда получил письмо от некоей Натальи Петровны Зверковской с готовыми переводами и с просьбой прислать ещё и ещё. Она не только переводила, но и ходила с ними по редакциям. Вскоре мои детские стихи появились в «Мурзилке». Почти договорилась с журналом «Дружба народов», но, неожиданно ушел из жизни главный редактор Сергей Баруздин. Новый редактор, новые правила и планы. Через некоторое время получаю письмо от её матери, гдн мне сообщается, что Натальи Петровны больше нет… Как было написано – «не пережила перестройку». Как хочешь, так и понимай. Теперь каюсь, я мало интересовался её жизнью, её семьей, позволял себе даже иногда критиковать её труды. А она не обижалась, просила ещё стихи. Меня не очень интересовали переводы на русский. Знаю только одно, их корни идут из Европы – Сербия, Польша. Говорят, наши писатели мечтают о переводчиках. Говорят, они дорого берут. А я часто думаю о Наталье Петровне. Что же это было? Кто она была? Ангел? Может приснилась? Теперь ищу её. В интернете нет. Но это не сон был. В руках у меня толстая пачка писем, написанных её рукой…

Раниф ШАРИПОВ

ОСЕННИЙ ВЕТЕР 

Дождик. Тучи над землёю
Беспрерывной чередой.
Под кустом грустит сухое
Опустевшее гнездо.
Ветер крутится и мчится -
Вихрем листья, шум и стон,
Может, в бурю превратиться
В этот раз задумал он?
Утихает дождь под вечер.
Бродят сны в саду ночном.
И, клубком согнувшись, ветер
Крепко спит в гнезде пустом.

Перевела с татарского Н. Зверковская

Мурзилка, 1990, №9.

Узган гасырның 80нче елларында Мәскәүдә “Середина земли родной” дип исемләнгән китап басылып чыкты. Анда Идел буе шагыйрьләренең әсәрләре басылган иде. Алданрак минем шигырьләрне дә сорадылар. Юлга юл тәрҗемә итеп (подстрочник) Мәскәү нәшриятына җибәрдем. Тәрҗемәче Зверковская Наталья Петровна бик тә күңелгә ятышлы сүзләр язып, тәрҗемә үрнәкләрен җибәргән һәм, алга таба бергәләп эшләргә, тагын шигырьләр сораган. Тәрҗемә итү генә түгел, минем әсәрләрне күтәреп, редакцияләргә йөри башлады, балалар өчен язган берничә шигырьне “Мурзилка” журналына урнаштырды. “Дружба народов” журналы белән килешеп (баш редакторы Сергей Баруздин), миңа сөенечле хат язган иде. Шунда ук икенче хаты килеп төште – С. Баруздин көтмәгәндә үлеп киткән. Яңа мөхәррир килгән, планнар үзгәргән. Бераздан Наталья Петровнаның әнисеннән дә хат килеп төште, “кызым үлде...” дигән. “Не пережила перестройку” дип өстәгән. Ничек аңларга да белмәссең. Әнисе театрда артистка булган, балалар бакчасында җыештыручы булып эшли иде. Үзем дә бик гаепле, кызыксынмадым, сорашмадым, күп нәрсәне белми калдым. Гомумән, тәрҗемә дип исем китми иде, хәтта, Наталья Петровнаның хезмәтләрен тәнкыйтьләргә дә җөрьәт иткәли идем. Шул гына колак очыма эләгеп калган, аларның нәсел-чыгышлары Сербия һәм Польшадан килгән. Язучылар тәрҗемәче эзли, ә алары түләүне күп сорый диләр. Хәзер уйлый башладым, кем булды соң әле бу Н. П. Зверковская? Килеп тә чыкты, китеп тә югалды. Әллә фәрештәме? Әллә төш булдымы? Төш түгел. Кулымда калын төргәк хатлар, барысы да аның кулы белән язылган...

          Кљз

Болыт килђ бертуктаусыз,

Кљнозын яћгыр коя.

Куак астында моћая

Коры, лђкин буш оя.

Котырган ќил шаулап йљри,

Изњен  ачкан  килеш.

Агачлардан яфрак љзеп,

Давыл булмакчы, имеш.

Кич ќитњгђ яћгыр тына,

Кљн артыннан тљн ага.

Алќыган ќил кереп ята

Йокларга буш ояга.

                         Рђниф Шђрипов